Monday, March 31, 2008

စာေမးပြဲ

"စာေမးပြဲ"...

ဒီေခါင္းစဥ္ကေလး ခ်ေရးေနရင္းနဲ႔ သြားသတိရမိတာက က်မ ငယ္ငယ္တုန္းက မသင္ခဲ့ရေပမဲ့ ဖတ္ခဲ့ရဖူးတဲ့ ပင္ရင္း ျမန္မာစကားေျပ လက္ေရြးစင္ ေက်ာင္းသံုး ျပ႒ာန္း စာအုပ္ထဲက "စာေမးပြဲ" ဆိုတဲ့ စာတပုဒ္ကိုပါ။ အဲဒီစာကို "ထြန္းကေလး" .... ဆိုျပီး အစပ်ဳိးထားတယ္လို႔ မွတ္မိေနပါတယ္။ ျမင့္ႀကီးက ထြန္းကေလး ဆီ ေပးတဲ့ ေပးစာတေစာင္ေပါ့။ ေနာက္မွ သိရတာက အဲဒီ စာေမးပြဲ ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ စာဟာ သိန္းေဖျမင့္ရဲ႕" အေရွ႕ကေန၀န္း ထြက္သည့္ပမာ" ၀တၳဳႀကီးထဲက ေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပထားတယ္ ဆိုတာပါပဲ။ အဲ ... အခု စာေမးပြဲ အေၾကာင္းေရးမလို႔ ေခါင္းစဥ္ တပ္ကာရွိေသး အဲဒီ ထြန္းကေလး နဲ႔ ျမင့္ႀကီးကို ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး သြားသတိရမိလို႔ပါ။

က်မေရးမယ့္ စာေမးပြဲက သူတို႔နဲ႔ ဆိုင္လို႔ရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ က်မရဲ႕ စာေမးပြဲသာ ဆိုပါေတာ့ ... ။
***
တကယ္တမ္း စာေမးပြဲနဲ႔ ကင္းကြာေနခဲ့တာ ၈ ႏွစ္ေလာက္ ရွိေနပါျပီ။ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္တုန္းက ဒီပလိုမာ စာေမးပြဲတခု ေျဖခဲ့ျပီးကတည္းက စာေမးပြဲဆိုတာ အိပ္မက္ထဲမွာကလြဲလို႔ အျပင္မွာ တခါမွ မေျဖျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ အိပ္မက္ထဲမွာေတာ့ စာေမးပြဲေျဖရတယ္လို႔ ခဏခဏ မက္တတ္ပါတယ္။ မက္တိုင္းလည္း ဘယ္ေတာ့မွ အဆင္ေျပေျပရယ္လုိ႔ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့လည္း က်မက စိတ္မပူေပါင္၊ တကယ့္လက္ေတြ႕မွာ စာေမးပြဲ ေျဖစရာ မလိုေတာ့ဘူးလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္မွတ္ ထားခဲ့တာကိုး။

အခုေတာ့ ... မထင္မွတ္ဘဲ စာေမးပြဲ ေျဖရပါျပီ။ ဒီေရာက္ကတည္းက ဘယ္အရာမွ ၾကိဳတင္ ခန္႔မွန္း ေမွ်ာ္လင့္ထားလို႔ မရဘူးဆိုတာ တျဖည္းျဖည္း ပိုပို နားလည္ လာခဲ့မိတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ က်မသိထားတဲ့ စာေမးပြဲရက္က မတ္လ ၆-ရက္ သို႔မဟုတ္ ဧျပီလ ၂၈-ရက္တဲ့။ အဲဒီတုန္းက ေဖေဖာ္၀ါရီ လလယ္ေလာက္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ က်မက အဲဒီဘာသာကို ေက်ာင္းမတက္ဘဲ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ စာဖတ္ျပီး ေျဖမွာဆိုေတာ့ ျပ႒ာန္းစာအုပ္ေတြ ၀ယ္ဖို႔ လိုျပန္ပါတယ္။ အဲဒီကတည္းက စျပီး အထစ္အေငါ့ကေလးနဲ႔သိပ္ျပီး အဆင္မေျပခဲ့ပါဘူး။

ရွိသမွ် စာအုပ္ဆိုင္ေတြ ေျခတိုေအာင္ေလွ်ာက္ျပီး စာအုပ္လိုက္၀ယ္ ေပမယ့္ လိုတဲ့စာအုပ္ကမရွိ၊ သူတုိ႔ကို မွာခိုင္းေတာ့လည္း တလေက်ာ္ေလာက္ ၾကာမယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ပဲ စာအုပ္ထုတ္တဲ့ဆီကို ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဖုန္းဆက္ျပီး လွမ္းမွာေတာ့မွ ေနာက္ဆံုး တပတ္အၾကာမွာ စာအုပ္ေတြ ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေဖေဖာ္၀ါရီ လကုန္လုပါျပီ။ မတ္လ ၆-ရက္ စာေမးပြဲကို မမီႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ဧျပီ ၂၈-ရက္မွ ေျဖရမွာဆိုရင္ ၂ လ နီးပါးေလာက္ လိုေသးတာပဲလို႔ စိတ္ထဲ ခပ္ေပါ့ေပါ့ပဲ ေနခဲ့တယ္။

ဒါေပမဲ့ ကိုယ္နဲ႔ ရင္းႏွီးကြၽမ္း၀င္မႈမရွိတဲ့ ဘာသာရပ္၊ ဆရာသင္ျပမႈ မရွိဘဲ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဖတ္ျပီး ေျဖရမယ့္ ဘာသာရပ္ဆိုေတာ့ စိတ္ထဲေတာ့ ခပ္ေလးေလးနဲ႔ပါပဲ။ စိတ္သာေလးတာ စာလည္း သိပ္မၾကည့္ျဖစ္ပါဘူး။ တပတ္မွ တခန္း၊ ၂-ခန္းေလာက္ အီေလးဆြဲျပီးၾကည့္ေနရင္း တအုပ္လံုးေတာ့ ဖတ္လို႔ ျပီးသြားခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ျပီးခဲ့တဲ့ ေသာၾကာေန႔ (မတ္လ ၂၈-ရက္) ကမွ စာေမးပြဲေျဖရမယ့္ ေက်ာင္းဆီ တျခားကိစၥနဲ႔ ေရာက္သြားျပီး စကားစျမည္ေျပာရင္းနဲ႔ စာေမးပြဲ ရက္ ေျပာင္းသြားျပီဆိုတာ အထိတ္တလန္႔နဲ႔ သိလိုက္ရတယ္။

တကယ္ကို အထိတ္တလန္႔ပါပဲ။ စာေမးပြဲက ဧျပီ အစား မတ္လ ၃၁-ရက္ ျဖစ္သြားျပီတဲ့။ ဧျပီလမွာ ဘာစာေမးပြဲမွ မရွိေတာ့ဘူးဆိုပဲ။ အဲဒါမွ ဒုကၡ။ တနလၤာေန႔မွာ ေျဖရမွာကို ေသာၾကာေန႔မွ သိရတဲ့အျဖစ္။ သူတို႔ေတြဆီမွာလည္း အဲဒီလို အေျပာင္းအလဲေတြက ရွိသကိုးလို႔ ေတြးရင္းနဲ႔ပဲ မထူးပါဘူးဆိုျပီး ေျဖဖို႔ စာရင္းေပး၊ စာေမးပြဲေၾကး သြင္းခဲ့လိုက္ေတာ့တယ္။

ေသာၾကာေန႔ ညေန အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္ကစျပီး ဘာမွ မလုပ္ေတာ့ဘဲ အသည္းအသန္ စာဖတ္ရေတာ့တာပဲ။ ခါတိုင္း စေန၊ တနဂၤေႏြ ပိတ္ရက္ကို ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္သြားျဖစ္ေပမဲ့ ဒီတပတ္ေတာ့ ဘယ္မွ မသြားျဖစ္ေတာ့ဘူး။ မိုးလင္းက မိုးခ်ဳပ္ ေတာက္ေလွ်ာက္ စာၾကည့္စားပြဲမွာ ထိုင္ေနရေတာ့တယ္။ မလုပ္လို႔လည္း မျဖစ္ဘူး။ က်မက စာေမးပြဲကံ သိပ္မေကာင္းတတ္ပါဘူး။ က်မ အထက္က အမဆိုရင္ စာေမးပြဲကံ အလြန္ေကာင္း ... ဘာစာေမးပြဲ ေျဖေျဖ ေအာင္ေနေတာ့တာပဲ။ မနာလိုစရာေတာင္ ေကာင္းေသး။ က်မကေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္းက လပတ္ စာေမးပြဲေတြလည္း က်ခဲ့ဖူးသလို အတန္းတင္ စာေမးပြဲလည္း က်ခဲ့ဖူးသူဆိုေတာ့ ကိုယ့္အရည္အခ်င္း ကိုယ္သိျပီး အသည္းအသန္လုပ္ေနရတာပါ။

၂-ရက္နဲ႔ တည ဖတ္ထားတဲ့စာကို တနလၤာမနက္မွာ ျပန္ေႏႊးေတာ့ ေခါင္းထဲ ဘာမွ မရွိသလို ဗလာႀကီး ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဟန္ကိုယ့္ဖို႔နဲ႔ ခပ္တည္တည္သာေနေနရတယ္၊ လူက ထူထူပူပူ ျဖစ္ေနပါျပီ။ ဦးရီးေတာ္ကေတာ့ မေလာဖို႔၊ မျပာဖို႔၊ စိတ္ေအးေအးနဲ႔ ေျဖဖို႔ အလုပ္သြားခါနီး မွာျပီး ထြက္သြားေလရဲ႕။ က်မလည္း ဘုရားကို တြင္တြင္ရွိခိုး၊ ဆရာသမား၊ မိဘဘိုးဘြားနဲ႔တကြ ေက်းဇူးရွင္မ်ားကို စိတ္ကမွန္းျပီး ကန္ေတာ့၊ အသက္ တရက္ တမနက္ ႀကီးသူ၊ ကာယကံ ၀စီကံ မေနာကံနဲ႔ ျပစ္မွားမိသူေတြကို ကန္ေတာ့၊ ၀ွဴး ... မလုပ္လို႔ မျဖစ္ဘူး။ မေတာ္တဆ တခုခု ခြၽတ္ေခ်ာ္သြားမွာ ေၾကာက္လို႔ပါ။

စိတ္က ေလာျပီး စာေမးပြဲေျဖမယ့္ စာေျဖဌာနကို ၁ နာရီ ေစာျပီး ေရာက္သြားပါတယ္။ ေက်ာင္းသားနားေနခန္းမွာ ထိုင္ျပီး အတိုခ်ဳပ္ထုတ္ထားတဲ့ ႏုတ္စ္ကို ျပန္ဖတ္ေနရင္း အခ်ိန္ကပ္လာေလ ... စိတ္က လႈပ္ရွားလာေလပါပဲ။ ေျဖရမွာက ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ပါ။ ကြန္ပ်ဴတာေဘ့စ္ စာေမးပြဲကို ဗမာျပည္မွာတုန္းက မေျဖခဲ့ဖူးေပမ့ဲ ကြန္ပ်ဴတာေဘ့စ္ တိုဖယ္ စာေမးပြဲေတြ စမ္းသပ္လုပ္ၾကတုန္းက စာေမးပြဲခန္း ေစာင့္ခဲ့ဖူးတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳကေလးရွိထားတာမို႔ သိပ္ေတာ့ စိမ္းမေနဘူးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ကိုယ္က ေစာင့္သူ၊ အခုက တကယ္ လက္ေတြ႕ ေျဖရမယ့္သူ ... ကြာေတာ့ ကြာတာေပါ့ေလ။

၁၁း၃၀ နာရီ
စာေမးပြဲ စပါျပီ။ ကိုယ္ေျဖရမယ့္ ကြန္ပ်ဴတာကို ေရြးခ်ယ္၊ ကိုယ့္ရဲ႕ ရယ္ဂ်စ္စေတးရွင္း နံပါတ္နဲ႔ ေလာ့အင္ လုပ္ျပီး စာေမးပြဲ စည္းမ်ဥ္း စည္းကမ္းေတြ ဖတ္ .... ျပီးတဲ့ေနာက္ ....

၁) တြက္ရမယ့္ ပုစၧာ
စိတ္လႈပ္ရွားလြန္းလို႔ပဲလား၊ မွတ္ဉာဏ္ ကိုက ေတာ္ေတာ္ေလး မေကာင္းလို႔ပဲလား ... က်က္လာတဲ့ ေဖာ္ျမဴလာေတြ အကုန္ေမ့ကုန္ပါတယ္။ တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ ရမ္းတုတ္ရင္း ... တပုဒ္ျပီး တပုဒ္သာ ေျဖေနခဲ့တယ္ အားရတယ္လို႔ မရွိပါဘူး။

ဒီလိုနဲ႔ ............
... .... ...........
... .... ...........
... .... ...........
... .... ...........
အခ်ိန္ေတြက ေနာက္ျပန္သြားေနပါတယ္။
တပုဒ္ေျဖျပီးတိုင္း လက္က်န္ အခ်ိန္ကို ျပန္ျပန္ တြက္ေနမိတာလည္း အခ်ိန္ပုပ္တာပါပဲ။ အခ်ိန္ေစ့ဖို႔ နာရီ၀က္ အလိုမွာ တေယာက္က ျပီးလို႔ ထြက္သြားပါတယ္။ မိနစ္၂၀-အလိုမွာ ေနာက္တေယာက္က ထြက္သြားျပန္တယ္။ ေျဖဆိုသူက စုစုေပါင္းမွ ၃-ေယာက္ထဲဆိုေတာ့ က်မပဲ အတန္းထဲမွာ က်န္ပါေတာ့တယ္။ က်မနဲ႔ စာေမးပြဲခန္း ေစာင့္တဲ့ ဆရာနဲ႔ေပါ့။ ဒုတိယတေယာက္ ထြက္သြားတဲ့ မိနစ္ ၂၀-အလိုမွာ က်မက ျပီးဖို႔ ၅-ပုဒ္ က်န္ေသးတယ္။ ကိုယ့္ရင္ခုန္သံ ကိုယ္ျပန္ၾကားေနရျပီ။ ၇- မိနစ္ေလာက္ အလိုမွာေတာ့ အပုဒ္တိုင္း ေျဖလို႔ ျပီးသြားျပီး အစကေန ျပန္စစ္ လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ... အခ်ိန္ေစ့ဖို႔၂၅-စကၱန္႔ အလိုက်မွ အားလံုးျပီးသြားပါတယ္။

ျပီးသြားေပမဲ့ သက္ျပင္းမခ်ႏိုင္ေသးပါဘူး။ အမွတ္က တန္းထြက္မွာပါ။ အမွတ္ ၁၀၀ မွာ ေအာင္မွတ္က ၅၅-မွတ္။ က်မကို မိတ္ေဆြႀကီး တေယာက္က ေမးပါတယ္။ အဲဒါ မေအာင္ရင္ ဘာျဖစ္မလဲ ... တဲ့။ မေအာင္ရင္ ျပန္ေျဖရမွာေပါ့လို႔။ ေျပာေတာ့ အလြယ္သား။ မေအာင္ရင္ က်မ ရင္ဆိုင္ရမွာေတြက အမ်ားႀကီးပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားစာပဲ ဖိရြတ္ရင္း အမွတ္ကို မ၀ံ့မရဲ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ .... ။
........ ......... ..........
........ ......... ..........
........ ......... ..........
***
၀ွဴး .....

သက္ျပင္း ႀကီးႀကီးတခုကို ကစဥ့္ကလ်ားနဲ႔ ခ်လိုက္ မိပါေတာ့တယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၃၁၊ မတ္၊ ၂၀၀၈
၂၂း၂၅ နာရီ
(စာေမးပြဲေတာ့ တဘာသာ ျပီးသြားပါျပီ။ စာျပန္ေရးဖို႔ေတာ့ ၾကိဳးစားရပါဦးမယ္။ က်မဘေလာ့ကိုလာလည္သူ၊ ဖတ္ရႈသူ၊ ကြန္မန္႔ေရးသူ အေပါင္းကို ေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္း။ )

Read More...

Saturday, March 01, 2008

ေၾကာင္နဲ႔ ငွက္ ျပဇာတ္

ဒီပို႔စ္ကို ေရးျပီးရင္ က်မ နားပါဦးမယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက သင္ခဲ့ရတဲ့ ဦးပုညရဲ႕ ေရသည္ျပဇာတ္ကို ၾကိဳက္လြန္းလို႔ အတုခုိးျပီး ၾကိဳးစား ေရးၾကည့္မိတာပါ။ အစစ္ခိုးတာ မဟုတ္ဘူး၊ အတုပဲ ခိုးတာဆိုေတာ့ တူလည္း မတူပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်မ ဘေလာ့ရဲ႕ ၄၀၀ ျပည့္ ေျခလွမ္းအျဖစ္ အမွတ္တရ တင္လိုက္ပါတယ္။ ဖတ္ၾကည့္ၾကပါဦး။
***
ေၾကာင္နဲ႔ ငွက္ ျပဇာတ္
***
(ပံုျပင္ - ျပဇာတ္)
***
လြန္ေလၿပီးေသာ၊ ေရွးသေရာအခါ၊ ေတာ၀နာလယ္၊ လွ်ဳိေျမာင္စြယ္မွာ၊ က်င္လည္က်က္စား၊ သတၱ၀ါမ်ားရဲ႕ အၾကား၊ ေၾကာင္ပါးတေကာင္၊ ေယာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ ေနသတဲ့။

ထိုေၾကာင္ပါးလွ်င္၊ အစားမင္လ်က္၊ ႂကြက္မဲ ႂကြက္ျဖဴ၊ ႂကြက္ဆူ ႂကြက္ျဖိဳး ၊ ႂကြက္ဆိုး ႂကြက္ေကာင္း၊ ႂကြက္ဖေလာင္း မခ်န္၊ ေတြ႕သမွ် ႏွံေလသတဲ့။

ႂကြက္သားစားရ၊ ဗိုက္၀ေသာ္ျငား၊ ေၾကာင္ပါးျငီးေငြ႕၊ ႂကြက္မ်ားကို ခံတြင္း မေတြ႕ဘဲ၊ တတ္သေရြ႕ မွတ္သေရြ႕ၾကံ၊ ပ်ံေနတဲ့ငွက္၊ ခ်ဥ္ခ်ဥ္းတပ္ကာ၊ အစာရွာေနၾကတဲ့၊ စာ၀ါမေလးေတြနား၊ ေယာင္လည္လည္ သြားျပီး ...

"က်ေနာ္ ေၾကာင္ပါး၊ မေရွာင္ရွားၾကေလနဲ႔၊ တကယ့္က႐ုဏာရွင္၊ မယံုလွ်င္ ခင္ၾကည့္၊ အသိအကြၽမ္းျဖစ္ကာ၊ ၿငိစြမ္းခ်စ္မွာဆိုလည္း၊ အျမဲတမ္းလိုလို၊ 'ကိုကို'ေၾကာင့္ ႏွလံုးသား၊ တံခါးဖြင့္လ်က္ ၾကိဳဆိုေနပါတယ္၊ လာလွည့္ပါကြယ္ ..."

ေၾကာင္လည္က ျမွဴဆြယ္တဲ့အခါ၊ ကိုယ္ခႏၶာေသးေကြး၊ က်လိက်လိ အသံေပးတဲ့၊ စာကေလးငွက္မက ...

"က႐ုဏာပို၊ ေၾကာင္ကိုကိုရယ္၊ ရွင့္ကို က်မ၊ ခင္လိုလွေသာ္လည္း၊ စာမ-ႏွင့္ေၾကာင္၊ ေၾကာင္ႏွင့္ စာမ၊ ဘယ္လို နီးစပ္ႏိုင္ပါ့မလဲ၊ စဥ္းစားပဲ ၾကည့္ပါရွင္၊ ေဟာဟိုမွာ ျမင္လား၊ သစ္ပင္ထက္ဖ်ား၊ အသာနားေနတာ၊ (က်မရဲ႕ ခ်စ္လွစြာေသာ) ေမာင္ေမာင္စာေလ၊ စာ-စာ ခ်င္း ဂေဟဆက္၊ အသက္ေပးၿပီး ျမတ္ႏိုးတာမို႔၊ ေဆာရီးပါ ကိုိကုိေၾကာင္ ... လို႔"

စာ၀ါမ စကား၊ ေၾကာင္ပါးၾကားေတာ့၊ ေငါ့ေတာ့ေတာ့နဲ႔၊ မဲ့ရြဲ႕ကာ ဆိုပါတယ္။

"တယ္ ... စကားမ်ားလွ၊ စာ၀ါမ၊ နင့္စကားေတြ နားခါးလွေပါ့၊ နင့္ကို စားရ၊ ငါ၀မွာလည္း မဟုတ္၊ တလုပ္စာေတာင္မွ မရွိ၊ ေသးတိေသးေကြး၊ နင့္လို အေကာင္ေလးေတာ့၊ ငါ ေ၀ါင္ေ၀ါင္ေရွးေရာ့မယ္၊ ဟယ္ ... ဟိုေရွ႕အနား၊ ညည္းတြားငိုယို၊ ခိုမကေလးပါလား၊ သနားစရာ ..."

ေျပာေျပာဆိုဆို၊ ခိုမေလးအနား၊ သူကပ္သြားျပီး ...

"သနားဖြယ္ငို၊ မေရႊခိုရယ္၊ အဘယ္ေၾကာင့္ ငိုညည္း၊ 'ကိုႀကီး' ကို ေျပာပါ့ကြယ္၊ ကယ္ႏိုင္ရင္ ကယ္မွာေပါ့၊ မကယ္ႏိုင္ေတာ့လည္း၊ အသည္းစကားေလးမ်ား၊ ကိုႀကီးက ေျပာၾကားရင္၊ ေရႊနားေတာ္ဆင္တဲ့အခါ၊ ေ၀ဒနာ သက္သာမယ္ မဟုတ္လား၊ ေရႊႏႈတ္ေတာ္ဖ်ားက၊ စကားေလးမ်ား ေျပာပါဦး"

"ေက်းဇူးႀကီးမား၊ ကိုႀကီးေၾကာင္ပါးရွင့္၊ ရင္ႏွင့္အမွ်၊ ခ်စ္ပါရတဲ့၊ က်မ အခ်စ္ပို၊ ကိုကိုခိုက၊ က်မကို အထင္လြဲလို႔၊ ရင္ကြဲနာ က်ေနတာပါရွင္၊ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ေတာ့၊ ေဟာ့ဒီသ၀ဏ္လႊာ၊ ကိုကို႔ဆီ ပါးေပးပါ၊ ေက်းဇူးကမၻာ တင္လိုက္ပါရဲ႕"

ဖြဲ႕ႏြဲ႕ျပီးဆို၊ မေရႊခိုက၊ ရုတ္တရက္ထ၊ ပ်ံသန္းသြားရေလေတာ့၊ ေၾကာင္ပါးႀကီး ေမာ့ေတာ့ေတာ့ က်န္ခဲ့ကာ ...

"ေၾသာ္ ... ဒုကၡ၊ ခို 'လတရ' နဲ႔မွ၊ ေတြ႕ရပါေပတယ္၊ ေတာ္ပါကြယ္ သြား .. သြား၊ ရည္းစားစာမ်ားေတာင္ ပါးခိုင္းေနေသး၊ နင့္အေသြးအသား၊ ငါမစားလို၊ ငါပါ ငိုမိေနမွာစိုးလို႔"

ဆိုကာ ဟိုရွာ ဒီရွာ ရွာျပန္ေတာ့၊ ေရကန္တကန္ထဲ၊ ၀မ္းဘဲမ တေကာင္ကို ေတြ႕ျပန္သတဲ့။

"အင္း ... ငွက္လည္း ၀မ္းဘဲ၊ ၀မ္းဘဲလည္း ငွက္၊ ဇာတ္ခ်င္း တူတူပါပဲ၊ ပ်ံေနတဲ့ ငွက္မရလည္း၊ ေရထဲက ၀မ္းဘဲပဲ၊ ပြဲေတာ္တည္ရေအာင္၊ ၾကံေဆာင္ပါဦးမွ"
ေရကန္အစပ္၊ ျပီတီတီနဲ႔ ကပ္ျပီး ...

"စိမ္းလဲ့နဒီ၊ ေရသီတာထက္၊ ကူးခတ္ ျမည္တမ္း၊ အို ... ၀မ္းဘဲမမ၊ အလွကြန္းခို၊ ျမကြၽန္းညိဳထက္၊ အသာအယာတက္လို႔၊ မိတ္ဆက္စကား၊ ေျပာၾကားရေအာင္၊ ေဟာဒီ 'ေမာင္' က၊ ဖိတ္မႏၲက ျပဳပါတယ္ ခင္ဗ်ား"

ေၾကာင္ပါးရဲ႕ ဖိတ္ၾကားခ်က္၊ ၀မ္းဘဲမ လက္မခံ၊ တဂတ္ဂတ္ ျမည္သံေပးကာ၊ ခုလို ဆိုပါတယ္။

"မ်က္လံုးျပဴးျပဴး၊ နဖူးေျပာင္လက္၊ ပါးစပ္က က်ယ္၊ အစြယ္ တေဖြးေဖြးနဲ႔၊ အေမာင္ ေၾကာင္ကေလးေရ ... ၊ အေမာင္ရဲ႕ ဖိတ္ၾကားခ်က္၊ မမ လက္ခံခ်င္ပါရဲ႕၊ ဒါေပမဲ့ကြယ္၊ မမရဲ႕ ကေလးမ်ား၊ ေရကစားေနၾကတာ၊ ခုထိ မလာေသးလို႔၊ ရင္မေအးႏိုင္၊ မႈိင္ေနတဲ့ မမမွာ၊ ျမကြၽန္းညိဳထက္၊ မတက္ႏိုင္တာ၊ ခြင့္လႊတ္ပါကြယ္"

၀မ္းဘဲမ စကားအဆံုး၊ ၀ုန္းကနဲ ေနာက္ျပန္လွည့္ျပီး

"ကေလးတြဲေလာင္း၊ သံေယာဇဥ္ေပါင္း မ်ားစြာပို၊ ဘဲအိုမႀကီးအသား၊ ၀ါးရခက္မွာ စိုးသကြယ့္၊ ေဘးမဲ့သာေပးလိုက္မယ္၊ ဟယ္ ... ခုထက္ထိေအာင္၊ ငွက္တေကာင္မွ၊ ငါမရေသးပါလား"

ဗိုက္ထဲက တဂြီဂြီ၊ ေအာ္ျမည္ေနတဲ့ ေၾကာင္ႀကီးဟာ၊ စပ်စ္သီး ခ်ဥ္ျပီးတဲ့ သကာလ၊ ေနာက္ထပ္ငွက္မ်ားကို ျမွဴဆြယ္ရေအာင္၊ ၾကံေနျပန္သတဲ့။

ကံအားေလ်ာ္စြာ၊ တေနရာအေရာက္၊ သစ္ေျခာက္ပင္ေျခရင္း၊ ၀ပ္ဆင္းျပီး ေနဆာလႈံေနတဲ့၊ ငွက္မငယ္တေကာင္ကို ေတြ႕ပါေရာ ... ။

ငွက္ငယ္မအနား၊ သူကပ္သြားေပမဲ့၊ ငွက္ငယ္က မလႈပ္ယွက္၊ ျငိမ္သက္လ်က္ ေနေလေတာ့ ...

"မလႈပ္မယွက္၊ လြန္ျငိမ္သက္လ်က္၊ ရင့္က်က္တည္ၾကည္၊ ေနေနသည္မွာ၊ အဘယ္မည္ေသာ ငွက္မ်ားပါလိမ့္၊ တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ကာ၊ သိခ်င္လာသျဖင့္၊ ေမးပါရေစ ... ႏွမေရ .."

ခ်ဳိသာဖြဲ႕ႏြဲ႕၊ ေၾကာင္ရဲ႕စကား၊ ငွက္ငယ္မ ၾကားတဲ့အခါ၊ ေနဆာလႈံရာမွထ၊ အေတာင္ကို မ-လ်က္၊ မတ္တပ္ကေလး ရပ္တဲ့ၿပီး ...

"အို ... ေၾကာင္အေဆြ၊ ျငိမ္သက္တဲ့ ဣေျႏၵနဲ႕၊ သစ္ပင္ေျခရင္း၊ ၀ပ္ဆင္းေနတဲ့ က်မဟာ၊ အေတာင္တဘက္ ပ်က္လို႔၊ ပ်ံသန္းရခက္ေနတဲ့၊ ဆက္ရက္မ ပါပဲရွင္"

"ျဖစ္ရေလကြယ္၊ ဘယ့္ႏွယ္ေၾကာင့္ အေတာင္တဘက္၊ က်ဳိးပ်က္ခဲ့ရပါသလဲ၊ နည္းနည္းေလာက္ သိခြင့္ျပဳပါလား"

"ဒီလိုပါရွင္၊ တခါတရက္၊ အစာရွာထြက္ရင္း၊ သစ္ပင္ထက္ နားေနတုန္း၊ ျဗဳန္းဆို ... ေလးခြကိုစမ္း၊ လက္သရမ္းတဲ့၊ သေကာင့္သားရဲ႕ ေလာက္စာလံုး၊ ႏွလံုးသားဆီ ၀င္လာခိုက္၊ အေတာင္နဲ႔ အျမန္ကာလိုက္ေတာ့၊ အေတာင္ကို တည့္တည့္မွန္၊ ဘယ္ေတာင္ပံ က်ဳိးသြားရတဲ့၊ ကံဆိုးသူ က်မပါရွင္"

"ဟင္ ... သနားစရာ၊ မအ၀ွါရယ္၊ လာ ... လာ က်ေနာ့္အနား၊ နာၾကင္မႈမ်ားကို ကုသ၊ ျပဳစုယုယလ်က္၊ တသက္လံုး ၾကင္နာပါ့မယ္၊ အစာလည္း ရွာေပး၊ ေရေအး ေရပူ၊ မျငဴစူရေအာင္၊ ေဆာင္မ ၾကည့္႐ႈ၊ ဂ႐ုစိုက္မွာမို႔၊ ကိုယ့္ဆီကိုလာ၊ မေၾကာက္ပါနဲ႔ မအ၀ွါ ..."

ေညာင္နာနာ အသံေပး၊ ေၾကာင္အိုေပေမွးရဲ႕ စကားအဆံုး၊ ဆက္ရက္မ အသည္းႏွလံုးမွာ၊ ဖရဏာပီတိ၊ ဂြမ္းဆီထိသလို၊ တအိအိျငိတြယ္၊ ယံုလြယ္မိေလေတာ့သတဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ .. ေၾကာင္ပါးနဲ႔ ဆက္ရက္မ၊ စကားစျမည္ အခ်ီအခ်၊ ေျပာေနၾကတာ အေတာ္ၾကာျပီး၊ အလြန္ရင္းႏွီးသြားခါမွ၊ တစတစ၊ ဆက္ရက္မအနား၊ သူ ကပ္သြားျပီး ...

"ကဲ ... ဒီတခါေတာ့ မလြတ္တမ္း၊ ငါ အမိဖမ္းလိုက္ေခ်မွ၊ ၀မ္းကလည္း ဟာလွျပီ၊ ဆာသမွ ေလာင္မတတ္မို႔၊ အေတာင္တဘက္က်ဳိးတဲ့၊ ကံဆိုးမ ေရ ... ဘုရားသာ တ-ေပေတာ့"

"ဟင္ ... ရွင္ ... ရွင္ ... ၾကင္နာခ်င္ေယာင္ေဆာင္တဲ့၊ ေၾကာင္သူေတာ္ပါလား၊ ဘုရား ... ဘုရား၊ ရွင့္လို ေၾကာင္စား၊ ယံုမိမွားတဲ့ က်မ၊ ကံဆိုးမ သြားေလရာ၊ မိုးလိုက္လို႔ ရြာပါေပါ့၊ တခုေတာ့ ေတာင္းပန္ပါရေစ၊ မေသခင္ေလး၊ ဘုရားကန္ေတာ့ခြင့္ ေပးပါရွင္"

ဆက္ရက္မရဲ႕ ေတာင္းပန္ခ်က္၊ ေၾကာင္ပါးႀကီး လက္ခံတဲ့အခါ၊ အေတာင္ႏွစ္ဘက္ကို ယွက္မိုး၊ ဘုရားရွိခိုးရင္း၊ ဆက္ရက္မ ငိုခ်င္းခ်သတဲ့။

"ဘုရားသခင္၊ အို ... အရွင္၊ အၾကင္ေၾကာင္ပါး၊ မုသားခ်ဳိခ်ဳိ၊ လိမ္ညာဆိုစကား၊ ကြၽန္ေတာ္မ်ဳိးမ ယံုစားကာ၊ ေမတၱာေရွ႕ထားလ်က္၊ အသက္ထက္ျမတ္ႏိုး၊ အားကိုး ခဲ့မိပါသည္ ဘုရား၊ ဤအမွန္တရား၊ သစၥာစကားသည္၊ ထာ၀ရတည္လ်က္၊ ထက္ျမက္စူးရွပါေစသား၊ အရွင္ဘုရား ... "

ဆက္ရက္မ ငိုခ်င္း၊ နားၾကားျပင္းကတ္၊ ေၾကာင္အငတ္က၊ ဖ်တ္ခနဲ ခုန္အုပ္၊ ဂုတ္ကိုလွမ္းဆြဲ၊ လည္ကိုအခဲမွာ၊ ဆက္ရက္မ ခမ်ာလည္း၊ ေသပြဲ၀င္သြားရွာသတဲ့။

"စားရကံၾကံဳေတာ့၊ တခ်က္အခုန္ပါပဲလား၊ ဟား ဟား ဟား၊ ဘယ္နားက စ၊ စားရပါ့မလဲ၊ အဲ ... ရင္ကိုခြဲျပီး၊ အသည္းကိုစားရင္၊ အားအင္ျပည့္ျဖိဳးတယ္ဆိုလား၊ ၾကားဖူးတာပဲ၊ ကဲ ... ခြဲပဟ"

ငတ္ႀကီးက်တဲ့ ေၾကာင္ပါး၊ ဘယ္ေတာင္ပံကိုခ်န္ က်န္တာေတြ အကုန္စားျပီး၊ သြားၾကားေလး ထိုးေနရင္း၊ သူစဥ္းစားျပန္တယ္။

"အင္း ... ဒီေတာင္ပံကို ကင္၊ ဘီယာနဲ႔ ျမည္းလိုက္ရရင္ေတာ့၊ အာဂပါးစပ္၊ ေၾကာင္ျဖစ္က်ဳိး နပ္မွာပ၊ ငတ္ခဲ့သမွ်၊ အတိုးခ်လို႔၊ အရိုးက မက်န္၀ါး၊ တိုင္းဂါးေလး ေဖာက္၊ တက်ဳိက္ေလာက္ ျမိဳ၊ ေလာကစည္းစိမ္ကို ခံဦးမွ"

ဘီယာတက်ဳိက္၊ ေတာင္ပံတကိုက္နဲ႔၊ ႏွစ္ျခိဳက္ေပ်ာ္ျမဴး၊ စည္းစိမ္ယစ္မူးေနဆဲ၊ ေတာင္ပံထဲက အ႐ိုးတေခ်ာင္း၊ သူ႔လည္ေခ်ာင္းမွာ စိုက္သြားေလေတာ့တယ္။

"အ.. အာ ... အား ....၊ ဘယ့္ႏွယ့္မ်ားပါလိမ့္၊ ေၾကာင္ပါး အ႐ိုးမ်က္၊ ေနရခက္လွဘိ၊ မခံခ်ိ မခံသာ၊ လည္ေခ်ာင္းနာလွခ်ည္ရဲ႕"

မဲ့တဲ့တဲ့ဆို၊ ေၾကာင္ပါးအိုက၊ ေထြးျမိဳမရ၊ လည္ေခ်ာင္း၀က အ႐ိုး၊ ထုတ္ဖို႔ သူႀကိဳးစားရာက၊ ဆက္ရက္မစကား၊ နားထဲမွာ ၾကားေယာင္မိလာတယ္။

"ဆက္ရက္မ သစၥာ၊ ငါ့လည္ေခ်ာင္း လာစူးရျပီ၊ ေသသည္ထိ ဒုကၡ၊ ေပးလွတ့ဲ ဆက္ရက္မ၊ (အင္း ... ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္) ေကာင္းရာဘ၀ ေရာက္ပါေစ၊ အမွ်ေ၀ ဆုေတာင္း၊ လည္ေခ်ာင္း၀က အရိုး၊ တဟုန္ထိုး ထြက္ပါေစသား၊ အရွင္ဘုရား"

လိမ္လည္လွည့္ဖ်ား၊ မုသားျပည့္လွ်ံ၊ ေၾကာင္ပါးရဲ႕ ဆုေတာင္းသံကို၊ ျဗဟၼာ သိၾကား၊ နတ္အမ်ားက၊ ဥေပကၡာျပဳ၊ လစ္လ်ဴရႈလိုက္ၾကေလေတာ့၊ ေၾကာင္မိုက္ႀကီး အျဖစ္ဆိုး၊ နင္ေနတဲ့ အရိုးဟာ၊ တသက္တာလံုး စူး၊ ဘယ္လိုမွ ႏႈတ္မရေတာ့ဘူး ... တဲ့။
***
ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲ... ။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မရည္ရြယ္ပါဘူး။ ဟာသ သက္သက္ ေရးထားျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း ... ။ :)
***
ေမဓာ၀ီ
၂၇၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ၊ ၂၀၀၈
၁၃း၃၀ နာရီ

Read More...